Winnaar van het tweede tussentijdse inlevermoment!

Ik kwam thuis van vakantie en ontdekte het onmogelijke: ik ben de winnaar van het tweede tussentijdse inlevermoment van de fantasy schrijfwedstrijd van Luitingh-Sijthoff! De prijs is een drie uur durend gesprek met fantasyschrijver Adrian Stone, auteur van onder andere de Duivel-trilogie.
Daarnaast krijg ik professioneel commentaar op mijn pagina's van de redactie van Luiting Fantasy.

Ik begin het nu pas een beetje te beseffen, want het cliché is waar: ik win nooit wat. Misschien is nu het tij gekeerd? Ik weet het niet en het maakt ook niet uit. Of ik de wedstrijd win of niet, dit neemt niemand me meer af. Inmiddels is de afspraak gemaakt en kan ik me gaan voorbereiden, natuurlijk tussen het schrijven van mijn verhaal door, want de deadline nadert.

Ik ben niet bang dat ik geen vragen voor Adrian (Ad) zal hebben. Naast de haken en ogen van mijn eigen verhaal ben ik benieuwd hoe een succesvol schrijver het schrijfproces aanpakt en tegen welke obstakels, ik neem zomaar aan dat die er zijn, hij aanloopt. Ik vraag me ook af hoe hij werk en schrijven combineert, want ik heb voor deze wedstrijd mijn werk op een laag pitje gezet natuurlijk, maar in de toekomst zal ik dat niet meer kunnen doen.

Kortom, de tijd met Ad zal ik niet onbenut laten. Ik hoop dat hij er klaar voor is :)

Ik wil iedereen bedanken voor hun reacties en felicitaties via de mail, twitter en de website van Dromen & Demonen. Ik wens alle deelnemers veel succes en sterkte in de laatste fase van de wedstrijd.
Ikzelf moet nog drie hoofdstukken schrijven en ga vandaag beginnen aan het voor mij moeilijkste hoofdstuk tot nu toe. We gaan naar het kamp van de slechterik en ik zal alle gruwelen die hij aanricht en van plan is moeten beschrijven. Haat, hypocrisie en kortzichtigheid vind ik eenvoudig om gestalte te geven. Je slaat de krant open en het staart je in het gezicht. Maar lichamelijke wreedheid en marteling zijn mij gelukkig vreemd. In mijn stappenplan had ik een aantal gruwelijke dingen bedacht, maar de hoge mate van realiteit die mijn verhaal bevat, maakt dat ik die ideeën maar moeilijk kan inpassen. Ik denk dat ook nu de wreedheid dichtbij huis gezocht moet worden, in de realiteit in plaats van in de ongebreidelde fantasie.

Voor vandaag laat ik het hierbij. Jullie horen snel weer van me.

Hoofdstuk VI is af, op naar VII

Altijd een verrassing waar je uitkomt

Na enige aarzeling begon hoofdstuk VI eindelijk te lopen en afgelopen vrijdag heb ik de slotzin geschreven. Nu moet het nog een laatste keer bijgeschaafd worden voordat het naar Jaap kan, maar dat doe ik pas over een paar dagen, zodat ik weer vers naar de tekst kan kijken.
Ondertussen ben ik hoofdstuk VII aan het voorbereiden. Ik wilde aan het begin een verrassingseffect voor de lezer inbouwen, maar het ietwat gewijzigde einde van hoofdstuk VI maakt dat nu een stuk moeilijker. Heerlijk, weer een onverwachte uitdaging.

We gaan nu overigens rap naar het einde toe. Petra vroeg me het afgelopen jaar een paar keer hoeveel hoofdstukken er in totaal zouden komen en telkens moest ik haar het antwoord schuldig blijven. Nu kan ik vertellen dat ik ga uitkomen op tien hoofdstukken, naast de proloog. Dat betekent dat ik nog vier hoofdstukken te gaan heb en nu wordt het spannend. Zowel in het boek als voor mijzelf. Ik moet toewerken naar de plot en de wending die daarin komt moet tot het einde toe verborgen blijven, maar ik wil wel zaadjes planten. Ik geniet daar bij het lezen van een spannend boek zelf altijd van. Als ik door het einde van een boek verrast ben, lees ik het nog een keer om alle verborgen aanwijzingen te ontdekken. Simpele handelingen krijgen ineens een extra betekenis en een luchtige opmerking blijkt een cruciale mededeling.
Ik moet me tijdens het schrijven dan ook telkens inleven in de lezer. Een van de dingen waar ik vaak tegenaan loop is het doseren van informatie, bijvoorbeeld hoe ver ik moet gaan in het duiden van details. Te weinig details maken een verhaal oppervlakkig en sfeerloos, je komt er als lezer niet goed in, maar met te veel details ga je de lezer vervelen. Bij het toewerken naar de plot is het net zo. Elk zaadje dat ik plant schreeuwt in mijn oren dat er meer aan de hand is, maar misschien ontsnapt het volledig aan de aandacht van de onwetende lezer. Jaap en Petra moeten in deze fase, meer dan ooit, mijn baken zijn. Ik kan niet wachten op Petra's reactie. Door haar vakantie loopt ze flink achter met lezen en krijgt ze straks drie hoofdstukken in een keer voor haar kiezen. Mooi, kan ze er weer goed inkomen. :)

13 jaar getrouwd

Vandaag, 13 augustus 2012, 13 jaar getrouwd! En dat betekent ... BLOEMEN

40 rozen van hubbie Jaap

Bijna naar Cornwall, UK

Vandaag hebben we de laatste informatie over onze vakantie in Cornwall ontvangen: het exacte adres van de cottage in Saint Kew. Nou ja, exact. De cottage is aangebouwd aan een 14de-eeuwse boerderij en ligt aan een weg zonder naam. De routebeschrijving bevat elementen als: rijd voorbij de garage en de winkel en sla rechtsaf als je de kapel ziet. Google streetview bevestigt de indruk die we hierbij krijgen: smalle Engelse wegjes tussen manshoge struiken. We kunnen niet met zekerheid zeggen welke inrit de juiste zal zijn, maar we hebben al wel besloten die eerste dag niet in het donker aan te komen. Dat wordt wel gokken, want we gaan met grote omwegen, en verspreid over twee dagen, naar ons einddoel.

Ons reisschema voor de heenweg:

Bron: Wikipedia.org

Eerst ontbijten bij The Captains Table in Folkestone, vaste prik. Dan naar een schitterend kasteel: Bodiam Castle (East-Sussex). Daarna in een ruk naar Portsmouth om de Historic Dockyard te bekijken. Ik ben daar als kind al eens geweest, maar kan me er weinig meer van herinneren. Vervolgens nog een klein uur naar Bournemouth voor de eerste overnachting. Gelukkig houden we van autorijden, zullen we maar zeggen.

Bron: Wikipedia.org

De tweede dag gaan we eerst naar Corfe Castle (Dorset). Helaas zet dat hemelsbreed geen zoden aan de dijk, het is ongeveer drie kwartier pal zuidelijk vanaf ons hotel, maar deze kasteelruïne willen we absoluut niet overslaan. Vervolgens doorrijden naar Exeter, we zijn er dan bijna. Even de benen strekken, lekkere pub grub eten en genieten van deze historische stad.
Het laatste loodje is een kleine twee uur rijden naar Saint Kew, vlakbij de Keltische zee. Daar gaan we een week genieten van kastelen, rotskusten en leuke stadjes. Ik heb een hele lijst met bezienswaardigheden gemaakt en we weten dat we weer tijd te kort zullen komen, net als altijd. Het is duidelijk: we zijn verliefd op Groot-Brittannië!

Restaurant La Donnafugata

We zijn gisteravond met een vriend, Bas, voor het eerst gaan eten bij restaurant La Donnafugata in Voorschoten. Het werd de leukste restaurantervaring die ik ooit heb gehad.

Jaap en ik hadden er eerder een keer pizza gehaald en we vonden de eigenaar toen al bijzonder. Omdat het afhaalgedeelte die dag gesloten was, stonden we bij de entree op onze pizza te wachten en dat leek ons niet gezellig voor de restaurantgasten, dus we gingen buiten in het zonnetje staan. Ineens zie ik uit mijn ooghoek wilde gebaren vanuit het restaurant. "Kom op Jaap, we moeten naar binnen." Bleek dat de eigenaar ons een gratis, en eigengemaakt, aperitief aanbood. "Ik mix van alles door elkaar. Het smaakt iedere keer weer anders," zei hij. Nou, het smaakte heerlijk. We voelden ons welkom, niet alleen door het drankje, maar ook door zijn gevoel voor humor en de gezellige koks die in het restaurant onze echte Italiaanse pizza maakten. We zouden daar zeker een keer gaan eten.

Gisteren was het zover en het overtrof al onze verwachtingen. Natuurlijk kregen we weer het eigengemaakte aperitief aangeboden, dat inderdaad anders smaakte, maar net zo lekker.
Vervolgens kwam de eigenaar in alle rust aan tafel vertellen over de gerechten van die avond. La Donnafugata heeft geen menukaart, alleen een keuzemenu op een schoolbord. Geen pizza's, geen lasagne, maar heerlijke vlees-, vis- en pastagerechten. Vegetarisch is ook geen probleem, niets is bij deze man een probleem. Je kunt zelfs de keuze van gerechten aan hem overlaten, dan maakt hij er een mooie combinatie van. Hij gaf ook advies over de hoeveelheden. We waren met drie personen, hij raadde ons aan voor twee personen antipasti te nemen en maar één pastagerecht, zodat we nog ruimte over hadden voor het hoofdgerecht. Hij had gelijk.
Alle gerechten waren stuk voor stuk heerlijk en authentiek. De maaltijd werd door de eigenaar omlijst met humor en aandacht. Voor Jaap kwam hij zelfs langs met een pepermolen om nog een laatste finishing touch aan de biefstuk te geven.
Als afsluiting van de avond pakte hij zijn gitaar, bood iedereen een limoncello aan en speelde Italiaanse klassiekers zoals een ware padre familias dat zou doen voor zijn gasten. En zo voelde de hele avond: op bezoek bij een gastvrije Siciliaanse familie. Geen snelle hap, maar ongehaast genieten van goed eten en lekker kletsen. Een absolute aanrader.

La Donnafugata
Leidseweg 46
Voorschoten
071 - 751 2393

Tweede fase

Eind vorige week heb ik hoofdstuk V afgerond. Ik zit nu op dik 50 duizend woorden. Daarmee nadert ook de eerste fase van het boek zijn einde. Voor ik verder kan met de tweede fase, moet ik eerst even opnieuw de verhaallijn aanscherpen. Ik heb voordat ik begon met schrijven de blauwdruk van het boek, mijn stappenplan, bepaald, maar ik merk dat er inmiddels zo veel is veranderd dat het alleen in grote lijnen nog klopt. Het stappenplan heeft niet de sfeer die de hoofdstukken wel hebben en het is die sfeer die het verloop van het verhaal sterk bepaalt.
In praktijk betekent het dat ik mezelf nu een paar dagen de tijd gun om de komende ontwikkelingen uit te denken en vorm te geven.
Ik ben vrijdag begonnen met het opstellen van een vragenlijst voor mezelf. Waar staan de personages nu? Wat zijn de individuele doelen, want die zijn in hoofdstuk V voor sommigen veranderd. Welke personages, die pas tijdens het schrijven zijn ontstaan, gaan nog terugkomen?
Ik bleek meer vragen te hebben dan ik dacht en dat was verontrustend, maar ik moet erop vertrouwen dat ik voor al die vragen een antwoord kan vinden. En diep in mijn hart weet ik dat ik wel weer een oplossing kan bedenken, maar vandaag voelde ik koudwatervrees en heb me meer gericht op het voorbereiden van mijn vakantie, maar daarover later meer.

In deze periode merk ik ook dat ik me afvraag wat ik de volgende keer anders zou doen en ... eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik denk dat een kille planning vooraf, die mijn stappenplan toch is, nooit die magie kan vangen die er tijdens het schrijven ontstaat. Wanneer de personages gaan leven, zeggen ze dingen die je vooraf niet had kunnen voorspellen. Hun interactie is net zo spontaan als de onze. Ze zijn net zo beschaamd of wars om iets ter sprake te brengen of net zo spraakzaam. Ze handelen vanuit hun eigen motieven en soms maken ze het me daarom extra moeilijk en soms zo veel gemakkelijker dan ik vooraf had durven hopen. We krijgen ook echt een band met ze. Ik vroeg Jaap een tijdje terug: 'Moet ik nog een hoofdpersonage dood laten gaan?' 'Nee,' was zijn resolute antwoord en zelf voel ik dat ook zo, maar ik weet het niet zeker. Echt niet. Ik hoop ook dat ze allemaal de eindstreep halen en als ik het kan helpen zal ik het die kant op sturen, maar misschien gaat iemand zich opofferen voor een hoger doel of pakt een gevecht simpelweg desastreus af voor een van hen. Wie zal het zeggen? Ik (nog) niet in ieder geval.

Prehistorische afleiding

Vandaag zit ik diep in hoofdstuk V. Belangrijke gebeurtenissen staan op stapel en ik verwacht vandaag nog toe te komen aan een tocht door geheime tunnels. Een van mijn katten, Lucy, zit naast me op het raamkozijn.
Plotseling worden we opgeschrikt door luid prehistorisch gekrijs en zie ik uit mijn ooghoek een grote meeuw op me afkomen. Hij doet een schijnaanval naar ons. Dat kan toch niet waar zijn? Maar ja hoor, hij doet het nog een keer of drie. De ene keer scheert hij vlak langs het raam, dan weer vliegt hij recht op ons af om net voor het raam af te buigen. Bizar. Misschien heeft hij de pest in omdat het giet van de regen. Het valt me op dat hij de enige vogel is die zich laat zien en horen.
Inmiddels is hij gestopt met aanvallen, maar hij blijft onophoudelijk krijsen en mekkeren. Lucy was eerst gebiologeerd, maar heeft nu toch wat afstand genomen. Ja meid, Leiden is een stad van meeuwen. Wen er maar aan.